Waar ik van kan opbloeien? Van prachtige moestuin foto’s op Insta of in dit prachtige magazine. Heerlijk. Ik geef toe; ook ik doe mijn uiterste best de mooiste biet op de meest fraaie manier vast te leggen en te delen met mijn volgers.
En toch, is dit het echte (moestuin)leven? Soms wel, vaak ook niet. We werken samen met de natuur die zo haar eigen regels heeft. En ons dagelijks leven zorgt er ook geregeld voor dat een plan anders loopt dan verwacht. Om deze werkelijkheid te laten zien, begon ik twee jaar geleden met de Maandag #moestuinmissers. Het maakt namelijk niet uit hoe lang je moestuiniert, iedereen maakt fouten. Ik ook.
Helaas hebben we al vroeg geleerd dat je op een fout wordt afgerekend. Een onvoldoende, parkeerboete, uitgelachen worden in de klas of door je hoofdschuddende tuinbuurman op de tuinvereniging. Maar ja, we hebben door te vallen wel leren lopen, toch?
Ik weet het nog zo goed. Ik was door het dolle met mijn allereerste volkstuin. Na jarenlang moestuinieren in verhoogde bakken in onze stadstuin, ging nu het serieuze werk beginnen; moestuinieren in de volle grond. Dus hoppa; ik maakte verhoogde bedden met een flinke laag compost en op de paden strooide ik een laagje houtsnippers. Zo romantisch.
Mijn volkstuin was voor mijn komst omgeploegd door mijn traditionele buurman en bestond nu uit stoffig zand zonder enig organische materiaal. Door de verhoogde bedden, droogde de compost uit. Het was een stuk minder romantisch om vele zomeravonden uren te zeulen met gieters water. Tijdens het bewateren, evenals op natte dagen, liep dat ow zo belangrijke water zo mijn bedden af op de houtsnipper paden. Iets met de uitdrukking “ dweilen met de kraan open” Mijn wortelzaadjes waaide weg uit mijn droge toplaag en op de broeierige houtsnipper paden groeide het onkruid volop.. Auw. Foutje bedankt.
Ja, echt bedankt. Door deze grote, ongeduldige, fout te maken ging ik namelijk leren over een gezonde bodem. Ik ontdekte de Permacultuur en er ging een wereld voor mij open. Ik ging ‘luisteren’ naar mijn landje. Ik verlaagde mijn bedden, verhoogde de paden, verplaatste de houtsnippers en begon met mulchen. En ja, onder toeziend oog van die hoofdschuddende tuinbuurman. Maar he, binnen 2 jaar kropen er wormen in de bedden (hoera!), hoefde ik minder water te geven, kwamen een das en mol op bezoek als teken van goed bodemleven én ik oogste bossen wortels. Mijn hele tuin stond in bloei. En ik? Ik ook!
Moestuinieren is net als leven. Vallen, opstaan, groeien en tot bloei komen. Wij leven, planten leven. Een zaadje valt, steekt zijn kopje boven de aarde uit, gaat groeien en uiteindelijk bloeien om daarna aan een nieuwe cyclus te beginnen. Ook wij geven ons leven door aan de volgende generaties die weer op hun eigen manier mogen bloeien. Hoe gaaf is dat?
Laten we met elkaar die #moestuinmissers omarmen en het zien als onderdeel van ons groei en bloei proces in de tuin. Ik geloof dat als wij allemaal iets meer fouten durven maken, durven springen, durven aan te passen en op die manier meer met de natuur gaan samen leven, de wereld er heel anders uit gaat zien. Ik ga voor die wereld. Doen jullie mee?
Deze column schreef ik in opdracht van Studio May & June en is te lezen in de zomereditie 2023 van hun magazine.
Comentarios